@LidiaCigüeña

Adoito dicir, cando me preguntan, que me flipa o que fago.

O que estou aprendendo a facer.

Antes de comezar esta aventura eu sabía que as mulleres eran fortes e que as mulleres eran exactamente igual de capaces de facer o que se propuxeran que un home, aínda con moitas trabas.

Non todas as mulleres tenen porque querer parir, nin ter fillos, nin dar teta,…

Nin moitísimo menos. Somos moitísimo máis que todo iso.

E esas mulleres tamén me flipan, non vos vaiades pensar.

O ser humano en xeral paréceme que pode ser “extraordinariamente extraordinario”. Para ben, e para mal. Pero prefiro centrarme no bó porque senon volveríame tola.

E busco amor todo o tempo dende que entrei nun hospital…e con isto non me refiro a que ande buscando marido ou muller polos pasillos.

Refirome a que cando a xente che di: “non sei como aguantades ver o que vedes” sempre pensó que é que non saben con que ollos miramos a maioría de nós.

Cando entras nun hospital ves enfermidade, desgracia, dor,… e aínda así decides quedarte e dedicar a túa vida a seguir estudiando sobre todo iso, e a velo cada día, a collerlles a man…tolos estaríamos se non tratásemos de darlle a volta. Se non puxéramos as gafas de mirar.

Nos hospitales sobra todo iso, pero aínda máis, sobra o amor. E máis que debera sobrar, que conste.

Hai centos de imaxes que teño grabadas na retina xa só das miñas prácticas na carreira. Somos tan vulnerables…

Vin tantos bicos de verdade…, dos que non son por compromiso. Vin chorar, chorar chorar, con lágrimas das que saen da alma e non do lagrimal… e esas lágrimas só as causa un sentimento moi profundo.

Cando perdemos a alguén a quen queremos, os sentimentos que afloran déixanos desnudos, espidos ante o mundo, e a dor máis grande provén sempre do amor máis grande.

E de grandes amores viven os paritorios.

Porque entre sudor, gritos, xadeos, e ata lágrimas nace a vida. Sigo citando a unha das mamás ás que acompañei dando a luz, porque me marcou: “La vida empieza entre sangre y mierda”.

E paréceme a frase máis bonita que escoitei ata agora…e tomarédesme por tola.

Nada ainda vin máis humano que un nacemento. Todo o que pasa aí dentro para min é maxia.

Vexo, en primeira plana, como unha vida respira por primeira vez, e como se forxa un vínculo indestructible entre a nai e o bebé.

Prométovos que estudei o mecanismo polo cal as células se fusionan, forman un embrión, un feto, un bebé… Tamén como é o parto, o que pasa aí dentro, como xira, como se engurra, como todo sigue un certo orde… E sígueme parecendo ciencia ficción. Pero da boa eh!

Encántame a fotografía, e dentro da fotografía, a miña favorita é a que me quedo eu para min, no meu cerebro, de todas as caras das mulleres cando ven por primeira vez abraiadas ás súas crías.

E desos país, que se marearon cando lle fun coller a vía á súa muller, pero apampaban para unha vaxina dando paso ó seu retoño. Costa procesar algo así imaxino…

É que fixéchedes unha persoa.

Enteira.

Vós. 

E permitíchedesme ter por alí as mans para axudarvos a recibila.

“Tiñas razón, si que dan ganas de chorar”.

Si mas dan aínda ata a min, carallo!